Only Chapters 1-3 have been translated so far.
Quand jo havîa sêix âns, viydi una viç una magnífica imagë en un livro sure lâ Xilva Primordial, qui se clamava "Historie Viviyte". Ella prêsentava una xerp boa qui englûttiscîa una beissa selvatxa. Ci és la copia del dessign.
En lo livro se dicîa: "Le xerpi boë englûttiscen lâ lour preida intêirament, sin masçar-lâ. Dzind non poten moveir-se mais ê dormen durant los sêix meizes de lour digêissoun."
Aleura mi reflêitúi mûlt sure las aventuras de lâ jangla ê, a mîa torna, sûccedúi en traîr, con un lapis a côlour, lo mî primêr dessign. Lo mî dessign nûmer 1. Yera coum ço:
Mostrái lâ mîa ovra-maîstra a los adûlts ê lhis demandái xi mî dessign los expantava. Mi respondîan: "Por qué expantarîa un cappêil?"
Mî dessign non prêsentava un cappêil. Prêsentava una xerp boa qui englûttiscîa un êlephant. Dzind dessignái lo interiour de lâ xerp boa, assí que li adûlti possen comprendeir. Xempre lhis fallen une explicatzouni. Mî dessign nûmer 2 yera coum ço:
Pois li adûlti mi consilharon de laixar al lat los dessigns de xerpes boas apertas au clausas, ê d'interessar-me mais a lâ geographía, a lâ historia, al câlcol ê a lâ grammática. És coum ço qu'hoy abandonat, a lâ êtat de sêix âns, una carrera magnífica de pintour. Fura discoratxat per lo insûccess de mî dessign nûmer 1 ê quêil de mî dessign nûmer 2. Li adûlti ne compreinden nûnca nulla touti souli, ê és fastiant por los enfants de xempre ê xempre dar-lhis es explicatzouns.
Dûnc hoy devut selgeir una altra profêixoun, ê hoy apreiz a pilotar es avions. Hoy volat un pauc dûnd-conq en lo mûnd. Ê la geographía, ho és veir, m'ha bén serviyt. Jo sapîa distingueir, a lâ primêra mirata, lâ Xina dâ lâ Arizona. Ço és traz útil xi hom s'ha perdut durant lâ noit.
Assí és qu'hoy havut, en lo cûrs de mîa viyta, es jants contaits con jantas gents sêiras. Hoy viviyt mûlt con los adûlts. Los hoy vistos dâ traz prês. Ço non ha melhorat mûlt lâ mîa opinhoun.
Quand in encontrava un qui mi parescîa un pauc lúcid, jo expêrimentava sure lui con mî dessign nûmer 1 qu'hoy xempre conservat. Jo volîa sapeir xi el adûlt yera veirament comprensiyv. Mâs xempre mi respondîa: "És un cappêil." Dzind ne lhi parlava ni de las xerpes boas, ni de las xilvas primordials, ni de las esteilas. Me baixava a sû livêil. Lhi parlava del bridge, de lâ política ê de las crâvatas. Ê el adûlt yera si content d'haveir encontrat un homne tant ratzonábil.
Assí vixura soul, sin qualcún con qui potusse parlar veirament, usca una panna en lo dêsert de Sahara, vi ha sêix âns. Alcuna causa s'havîa fraita en mî môtour. Ê quar n'havîa con mei ni mêchánic, ni passagêrs, me prêparái a tzentar de realizar, soul, una reparatzoun diffícil. Mi yera una qüessoun de viyta au de mort. Havîa assat aqua a biveir por a peina oito jûrnos.
Dûnc la primêra seira me dormiy sure lâ savla a mil milhas dâ touta tzerra habitata. Yera bén plus isolat qu'un náufrag sur una rat en lo medz del ôceán. Pois potêis imaginar lâ mîa surpreiza, a lâ alba, quand una moziyna piyca vouç me vilhó. Dicîa:
- Por favour ... Dessigna-mi una ovilha!
- Hé!
- Dessigna-mi una ovilha...
Saltái sure los talouns coum xi la fûlme me colpara. Bén fricái los olhs. Mirái con touta mîa attentzoun. Ê viydi un homniyn compleitament extraordinêr, qui me considerava traz grâument. Ací és el melhour retrait que sûccedúi en faer-in, plus tard. Mâs mi dessign, securament, és mûlt min encantatour que sû modêil. Non és mîa falha. Jo fura discoratxat dâ una carrera de pintour per los adûlts, a lâ êtat de sêix âns, ê n'havîa apreiz a dessignar necuna causa, exceut las boas clausas ê las boas apertas.
Ci ha lo melhour retrait qu'hoy potut dessignar de lui, plus tard.
Dzind mirái celâ apparitzoun con los olhs tout rotûnds dâ lo extonament. N'olitat que me tropava a mil milhas dâ touta tzerra habitata. Eura mî homniyn ne mi parescîa ni perdut, ni mort dâ fatiya, ni mort dâ fame, ni mort dâ xit, ni mort dâ paûr. Non havîa de tout lâ apparentza d'un enfant perdut en lo medz del dêsert, a mil milhas dâ touta tzerra habitata. Quand finalment êixiy a parlar, lhi diyxi:
- Mâs ... qué seis a faer aví?
Ê il repêtí, tout dûlxment, coum causa traz sêira:
- Por favour ... Dessigna-mi una ovilha ...
Quand el mystêir és trôp imprêixonant, hom non ausa a disobêdiyr. Tant absûrd que ço mi paresçusse a mil milhas dâ touts los locs habitats ê en pêriyl de mort, retirái dâ mîa tasca una folha de papiyr ê un stylo. Mâs pois mi recordái que jo havîa estûdzat particolarment lâ geographía, lâ historia, lo câlcol ê lâ grammática, ê diyxi al homniyn (con un pauc de mal humour) que non sapîa dessignar. Mi respouze:
- Non fa causa. Dessigna-mi una ovilha.
Coum jo n'havîa nûnca dessignat una ovilha, lhi refeici un de los dessigns de los quals yera capaç: quêil de lâ boa aperta. Ê fui estûpefait d'audiyr respondeir lo homniyn:
- Nón! Nón! Non volho un êlephant en una boa. Le boë son traz pêriylouse, ê li êlephanti son traz onerousi. Âcasa ho fa traz piyc. Mi falle una ovilha. Dessigna-mi una ovilha.
Dzind dessignái:
Miró con attentzoun, pois diyxe:
- Nón! Questa és ja traz maleuta. Fa una altra.
Dessignái:
Mî amiyc soriyse gentilment, con indûlgentza:
- Lo vids bén ... Non és una ovilha, és un moltoun. Ha cornas ...
Refeici dûnc oncoura lo mî dessign:
Mâs fu recusat, coum li prêcedenti:
- Questa és traz velha. Volho una ovilha qui vivrá lontzemp.
Dzind, quar mi mancava la patientza, volúi rapeir-me al dismontatx de mî môtour, esquitzái celo dessign:
Ê lhi lançái las paravlas:
- Ço és una caixa. La ovilha quen vols és dzintro.
Mâs fui surpreiz de videir s'illuminar lâ fâça de mî jôun juiç:
- És exaitament coum ço qu'ho volîa! Tu creids que falle mûlta hierba a celâ ovilha?
- Por qué?
- Quar âcasa ho fa traz piyc ...
- Certament bastará. Ti hoy dat una picíssima ovilha.
Baixó lâ testa vêrs lo dessign:
- Non tanta piyca ... Miyra! S'és dormiyta ...
És assí que cognosçúi lo piyc prince.
Mi fallú lontzemp por comprendeir dâ dûnd il vêniyra. El piyc prince, qui ponîa mûltas qüessouns, ne parescîa nûnca audiyr las mîas. Yeran le paravle pronûntzate per cas qui, pauc a pauc, mi revelaron tout. Assí, quand percipú lo mî avión per lâ priyma viç (non voy a dessignar lo mî avión, quar és un dessign traz complicat por mei), mi demandó:
- Qué és questa causa?
- Non és una causa. Il vola. És un avión. És mî avión.
Ê havía orgoulh d'ensignar-lhi que jo volava. Dzind critó:
- Coum! Seis cadut dâ lo ciel?
- Sí – diyxi modestament.
- Ah, coum ço és moz ...
Ê el piyc prince soriyse una traz belliyta galata qui m'irritó mûlt. Dêsiyro que la mîa mala sort sîa considerata con sêira. Pois ajûnxe:
- Dzind tu touxi vens dâ lo ciel. Dâ qual planeita seis?
Intreviydi una luç en lo mystêir de lâ sûa prêsentza, ê lo interrogái bruscament:
- Dûnc vens tu dâ una altra planeita?
Mâs non mi respouze. Quassava dûlxment lâ testa, mirando lo mî avión:
- Ho és veir que con quest non pots vêniyr dâ traz lontán ...
Ê se desvaní lontzemp. Dzind, retiró lâ ovilha dâ sûa tasca ê plûndzó en lâ contemplatzoun del sû thêsaur.
Imaginarêis coum jo potura intrigar-me per celâ sêmi-confidentza sure "las altras planeitas". M'esfortzái dûnc a sapeir-in mais:
- Dâ dûnd vens tu, mî piyc amiyc? Dûnd és tû "âcasa"? A dûnd vols conduceir lâ mîa ovilha?
Mi respouze depois un silentz mêditatiyv:
- Ho qui és bón con lâ caixa que mi has data és que durant lâ noit lhi servirá coum casa.
- Securament. Ê xi seis gentiyl, ti daroy touxi una corda assí que possas estaccar-lâ durant lâ jûrnata. Ê un post.
La propositzoun paresçú a xoccar lo piyc prince:
- Estaccar-lâ? Qual extranha idea!
- Mâs xi non lâ estaccas, irá dûnd-ûnca ê se perderá ...
Dzind mî amiyc riyse una altra galata:
- Mâs dûnd vols que vaya?
- Dûnd-ûnca. Tout davant ...
El piyc prince observó grâument:
- Non fa causa, âcasa ho fa tant piyc!
Ê ajûnxe, fôrs con una certa mêlancholía:
- Tout davant hom non pote eular traz lontán...
